Railay relaxe

Railay Krabi

Bedankt weer voor alle reacties, erg leuk! Vooral blijven doen!

Chiang Rai is een relaxe stad. We verbleven in Ben guesthouse. Prima plek, 1 km buiten de stad, dus niet midden in de herrie. Nu valt Chiang Rai wel mee ten opzichte van de anderen steden die we tot nu toe hebben gezien. Het is een gemoedelijke stad, die ergens ook wel rust uit straalt, misschien dat het komt omdat het tegen de bergen aan ligt.
We doen een dagje zwembad bij het guesthouse, dat hebben de kindjes en ook wij wel verdiend na zoveel wandelen. Tegen de avond stappen we in een tuktuk, die hebben ze overal alleen zien ze er steeds iets anders uit, naar het centrum. Jade en ik laten eerst eens rustig onze teennageltjes lakken, die waren wel weer toe aan een nieuw kleurtje. Daarna regelen we vliegtickets naar Krabi voor 2 dagen later.
We eten padthai en fried rice in een restaurantje en struinen dan nog een uurtje de gezellige nightmarket over.
We beginnen de volgende dag weer rustig met een paar uurtjes zwembad, het is per slot van rekening ook vakantie. Eind van de ochtend lopen we de straat op, we sluiten een dealtje met een tuktuk chauffeur die ons wel naar de white tempel en het black house wil rijden, maar eerst zet hij ons nog af bij een tentje waar we een lekkere Thaise lunch eten. De white tempel ligt 13 km buiten de stad en in de tuktuk doen we daar ruim een half uur over. De white tempel is een toeristische trekpleister, maar desalniettemin prachtig om te bekijken. Hij is zo wit dat je ogen er zeer van doen. De tempel is nog niet zo oud en particulier bezit. Als je naar de tempel toe loopt kom je eerst bij een brug, de brug gaat over het verlangen, waarna je uitkomt in het goede/ het reine. De muurschilderingen in de tempel zijn indrukwekkend, maar helaas niet toegestaan te fotograferen. Zo zie je binnen op de tekeningen, de twintowers, Batman, Keano reeves uit the matrix en nog meer van dit soort dingen.
Onze chauffeur rijdt ons vervolgens, met een grote glimlach op zijn gezicht, hij heeft een goede dag, naar het black house. Deze ligt ook buiten de stad, maar dan totaal aan de andere kant. Dit is een heel ander soort tempel, een beetje mysterieus. Het tempelcomplex bestaat uit verschillende tempeltjes met overal van binnen dode dieren huiden, en schedels van dode dieren. Het klinkt enger dan het is, het is vooral heel artistiek. We besluiten deze avond is een westers restaurant te eten, lekker na zoveel Thais eten. Het valt tegen, niet de smaak van het eten (vlees, groente en friet) maar wel de massa. De hele avond ligt het eten als een blok beton op onze maag. De eerste en laatste keer, zo hebben we direct besloten. We doen nog een rondje nightmarket, omdat het er zo gezellig is. Stan is onder de indruk van een straatmuzikant, die mooie muziek maakt maar geen ogen heeft. Geen ogen, nee geen ogen, de plek waar zijn ogen horen te zitten, zijn dicht. Stan snapt er niets van en heeft het er nog dagen over.
We slapen nog een heerlijk nachtje in het koele noorden. Overdag is het hier rond de 28 graden en 's avonds koelt het af tot rond de 21 graden. Heel aangenaam. We weten dan nog niet dat het is het zuiden anders is en boeken alvast een bungalow op Railay met enkel een ventilator, omdat het qua prijs zoveel uitmaakt.
We vliegen de dag erop pas om vier uur 's middags dus doen het nog lekker rustig aan. Het vliegveld is 20 min rijden en we hoeven slechts een uur van te voren aanwezig te zijn. Ondanks dat het nog geen 1,5 uur vliegen is hebben we toch de nodige turbulentie. Maar het cabine personeel stoort zich nergens aan, serveert in rap tempo eten en drinken en wij eten en drinken het in rap tempo op. We willen namelijk niet dat onze koffie de lucht en schiet en daarbij staan we zo weer aan de grond. Bij het binnen vliegen van Bangkok schrikken we van de hoeveelheid smog die er boven deze stad hangt en we pas op een heel laag niveau daadwerkelijk de stad kunnen zien. Dat het zo erg is hadden we niet gedacht, dat zie je namelijk niet als je er rond loopt.
Op Bangkok moeten we wachten en hebben we ook nog eens vertraging. Moe en verreisd komen we om 23u 's avonds aan in ons hotel in Krabi town. Het Grand Mansion hotel. Het oogt een beetje luguber, maar de bedden liggen prima en de douche is nergens nog zo fijn geweest.
De volgende morgen gaan we per longtailboat naar Railay. Waar we ons intrek nemen in het Diamond Cave resort. Ondanks dat we het niet hadden geboekt, krijgen we een huisje met airco en zit er ook nog eens ontbijt bij, dit hadden we ook niet geboekt. Maar we zeggen lekker niets want ze rekenen niets extra's.
Railay is relax, er hangt een prettige sfeer. Het doet ons een klein beetje denken aan de Gili's van vorig jaar. Het is wel erg toeristisch en ook hier hangen die chinezen weer in grote getale rond met een fototoestel en telefoons.
Het personeel is overal weer erg vriendelijk, terwijl in de reisboeken anders stond beschreven. Restaurantjes kijken uit op zee en alles is op loopafstand.
Onze tijd van luieren en lekkeren is aangebroken. We gaan van zwembad, naar strand en omgekeerd. We waarderen dit enorm zeker na het zien van de fotootjes uit Nederland. Bah! De eerste ochtend begint niet best, het ontbijt komt er regelrecht weer uit en het lijkt erop dat Walter en ik wat verkeerds hebben gegeten. Voor het eerst deze reis. Gelukkig klaart de boel redelijk snel op en kunnen we weer door met plezier maken.
De derde dag op Railay plannen we een boottripje. Ja een boottripje, ik ga het weer proberen. Ik zal er nooit voor staan te springen, daarvoor heb ik te veel ellendige ervaringen, maar als je wat wilt zien, zul je er iets voor moeten doen is dan ook mijn motto. We doen vier eilanden aan, die alle vier prachtig zijn, maar door de grote stroom toeristen, voor ons tegen vallen. We hebben mooier gezien, maar zijn dan ook wel erg verwend. Desondanks genieten we ervan en vooral het snorkelen en het zien van een grote groep vissen is voor de kindjes een enorme ervaring.
Het is opzich goed te doen op zee, ik hield mijn hart vast want gisteravond stormde ( een hele hard föhn) het behoorlijk. Alleen bij de terugweg worden de golven steeds groter, dus zit ik weer met samen geknepen billen heel hard te wachten tot we er eindelijk weer zijn. En we komen weer niet droog, maar wel heelhuids, terug op Railay.
Met de kindjes gaat het goed, ze kunnen er wel aan wennen zo met z'n vieren. Stan doet voor zichzelf een opleiding, want hij vraagt constant hoe je woorden in het Engels moet zeggen. Hij maakt veel contact, begint in het Nederlands en als ze hem niet verstaan probeert hij in het Engels over te gaan. Het lukt steeds beter. Jade is zo nu en dan wat chagrijnig, ze krijgt hier dan ook niet zoveel slaap als thuis. Maar meestal is ze heel vrolijk, volgt haar broer op z'n voet en geniet vooral van het feit dat zowel papa als mama er steeds zijn.
Het eind komt langzaamaan in zicht. Er staat nog een bestemming te wachten over een paar dagen en dan komt de terugreis al weer dichtbij.
Ik doe m'n best weer foto's bij dit verslag te plaatsten, maar internet is hier niet heel best dus hoop dat het lukt!