Over land, over zee
Blijf op de hoogte en volg familie
04 November 2013 | Indonesië, Padangbai
Al om 5 uur ging de wekker, want om 6.00u werden we opgehaald. We moesten 2 uur in de auto naar Amed, een plaatsje aan de oost-kust. De chauffeur reed hard, (80), en dat is heel wat anders dan we tot aan nu hadden mee gemaakt.
De weg volgde slingerend langs de kustlijn en al snel gaf Stan een ' volle buik' te hebben. Inmiddels weten we wat dit betekent; hij wordt niet lekker en moet spugen. En ja hoor, opnieuw spuugde Stan een handdoek en een plastic tas vol. Nadat hij het kwijt was, ging het prima met hem. Onze reisgenoten in de auto keken ietwat verbaasd en vonden het zichtbaar niet prettig maar vonden zelf ook dat de chauffeur erg wild reed.
Na ruim 2 uur rijden kwamen we aan in Amed, we kregen de tijd om even te gaan ontbijten, maar op het moment dat het ontbijt arriveerde werden we gesommeerd om weer in een auto te stappen om de laatste honderd meter tot aan het strand af te leggen, daar waar de boot naar Gili's vertrok. Daar gingen we, met nog 20 anderen aan boord van een speedboot met 3 dikke motoren achter hangend. We hadden er zin in. Ik (Nien) vond het nog leuk op het moment dat we vertrokken en ook de eerste 5 minuten varen waren nog aangenaam, maar toen werd het minder....de boot ging hard, heel hard, en we voeren tegen de golven in. De boot knalde op het water en ik voelde m'n maag draaien. Maar naast het gedraai van m'n maag vond ik het vooral heel eng. Op de Filipijnen. heb ik ooit 2 boottochten mee gemaakt die ter nauwernood goed zijn gegaan, en toen op dat moment van Bali naar de Gili's kwamen al die beelden van toen weer terug. Bang dat het mis zou gaan, bang dat we het niet gingen redden. Waarschijnlijk zwaar overdreven gedachtes, want de anderen mensen in de boot en ook Walter keken zeer ontspannen. Waarom kon ik dit niet leuk vinden? Stan zat naast mij, en ondanks dat ik vrolijk en ontspannen liedjes probeerden te zingen, voelde hij mijn spanning. Dus keerde hij mij al snel zijn rug toe en door de heftige deining is hij in slaap gevallen, fijn voor hem! Meerderen keren heb ik aan een bemanningslid gevraagd of hij de zee ook zo heftig vond, maar nee hij vond het vrij kalm en vertelde mij dat de terugweg van de Gili's naar Bali altijd veel heftiger is. O mijn..... Nee toch?!!
Na 40 minuten kwamen we aan op Gili air. We hadden het allemaal overleefd. We stapten in een paard met wagen (tje), belast met 2 volle koffers, 3 stuks handbagage ( ja inmiddels 3 want de natte kleding worden samen met de emmertjes en schepjes los vervoerd), een kinderwagen, 2 volwassenen, 2 kindjes en een rugdrager, arm paard... Het zal een komisch gezicht geweest zijn. We gingen op zoek naar een slaapplaats, want we hadden niets reserveerd. Na een stuk of vijf kamers te hebben gezien, kozen we voor Sandy's Bungalows, gelegen aan het strand op het noord-oosten van het eiland. Achteraf misschien niet de beste keus? Jeetje wat is het hier anders dan op Bali. De mensen zijn onvriendelijker dan op Bali, ze lachen niet en zijn ook lang niet zo schoon als op Bali, dat is even omschakelen. Het wemelt van de vliegen en ik kan alleen maar denken aan het feit dat ik ook nog terug moet met die boot. Dus nee, de eerste uren op Gili Air vond ik geen bal aan! En dat terwijl iedereen om me heen er zo lyrisch enthousiast over is.
Maar goed, nadat de kindjes op bed lagen en wij met babyfoon ons geïnstalleerd hadden op een bedje uitkijkend over zee met een cocktail in de hand, wordt het gevoel langzaam beter.
Echt enthousiast worden we pas de volgende dag, als we aan het strand liggen, de kindjes lekker in zee spelen en Walter en ik afwisselend kunnen snorkelen. Het uitzicht is prachtig, de omstandigheden ideaal, de onderwaterwereld super, dus het wel bekende paradijsgevoel is aangekomen. Walter is vandaag jarig, 38 jaar oud! En dat op Gili Air! Happy birtday! Maar op slingers na en wat lekkere cocktails is het alles behalve een uitbundige verjaardag haha. We trakteren onszelf op een luxe, over heerlijke maaltijd bij restaurant Sunrise. Sashimi, biefstuk, en tonijntartaar worden ons voor geserveerd. Daarnaast een overheerlijk glas Chardoney, wat een verwennerij! Ondertussen werden Stan en Jade vermaakt door de eigenaresse en genoten van hun frietjes. Zo lekker hadden we in al die tijd nog niet gegeten. We betaalden dat ook wel drie keer zoveel als dat we normaal doen, maar ach. Het werd vrij laat en Stan vond dat het wel tijd was om te gaan slapen, kroop op een stoel en deed zijn ogen dicht, tja ze worden steeds makkelijker door al dat gereis. Jade daarentegen was nog klaar wakker en danste in het rond op de muziek. De terugweg naar het hotel moest te voet met de kindjes op ons rug, want nee de paardjes liepen om dit tijdstip niet meer. Zo kwamen we na een heerlijke avond drijfnat van het zweet weer aan in ons hotel. We genoten toch wel hier op Gili Air, dus besloten we om een dagje langer te blijven.
De volgende dag vulden we weer met relaxen op het strand, beetje zwemmen, beetje snorkelen (schildpad gespot) en beetje eten.
Daarna wilden we toch graag weer terug naar Bali, daar waar de mensen zoveel liever zijn. Bloednerveus die boot weer op gestapt, maar in tegenstelling tot wat ik verwachtte, was dit een heel relaxte en rustige bootrit. Geen golven, geen klappen die de boot op het water maakte, nee gewoon rustig terug naar de overkant. Zo kon het dus ook, wat een opluchting, alleen zonde dat ik me er twee dagen zo druk om had gemaakt.
In de middag arriveerde we met de auto vanuit Amed in Padangbai, een rustig backpackersdorpje, en tevens havenstadje om uit te varen naar de overige eilanden in Indonesië, gelegen aan de oost-kust. Er heerst hier een kalme sfeer en er is verder weinig. Lekker weer even relaxen dus.
We kozen een goed hotel met een heerlijke zwembad, even geen zout water voor de kindjes. Daar genoten ze enorm van. Springen, duiken en heel hard zwemmen. Ook Jade kan al goed uit de voeten in het water en komt rustig van de een naar de andere kant en springt zelf het zwembad in.
De volgende dag op naar het bekende Blue Lagoon Beach, een bekend mooi strand hier vlakbij. Aangekomen was het wel mooi, maar niet erg kindvriendelijk. Flinke golven, hevige stroming en weinig zand. Voor korte duur even de kindjes mee de zee ingenomen, de onderwaterwereld bekeken en toen maar weer ingepakt, op naar ons kindvriendelijke zwembadhotel.
Morgen zetten we onze reis weer voort. Op naar de laatste bestemming van onze reis.
De weg volgde slingerend langs de kustlijn en al snel gaf Stan een ' volle buik' te hebben. Inmiddels weten we wat dit betekent; hij wordt niet lekker en moet spugen. En ja hoor, opnieuw spuugde Stan een handdoek en een plastic tas vol. Nadat hij het kwijt was, ging het prima met hem. Onze reisgenoten in de auto keken ietwat verbaasd en vonden het zichtbaar niet prettig maar vonden zelf ook dat de chauffeur erg wild reed.
Na ruim 2 uur rijden kwamen we aan in Amed, we kregen de tijd om even te gaan ontbijten, maar op het moment dat het ontbijt arriveerde werden we gesommeerd om weer in een auto te stappen om de laatste honderd meter tot aan het strand af te leggen, daar waar de boot naar Gili's vertrok. Daar gingen we, met nog 20 anderen aan boord van een speedboot met 3 dikke motoren achter hangend. We hadden er zin in. Ik (Nien) vond het nog leuk op het moment dat we vertrokken en ook de eerste 5 minuten varen waren nog aangenaam, maar toen werd het minder....de boot ging hard, heel hard, en we voeren tegen de golven in. De boot knalde op het water en ik voelde m'n maag draaien. Maar naast het gedraai van m'n maag vond ik het vooral heel eng. Op de Filipijnen. heb ik ooit 2 boottochten mee gemaakt die ter nauwernood goed zijn gegaan, en toen op dat moment van Bali naar de Gili's kwamen al die beelden van toen weer terug. Bang dat het mis zou gaan, bang dat we het niet gingen redden. Waarschijnlijk zwaar overdreven gedachtes, want de anderen mensen in de boot en ook Walter keken zeer ontspannen. Waarom kon ik dit niet leuk vinden? Stan zat naast mij, en ondanks dat ik vrolijk en ontspannen liedjes probeerden te zingen, voelde hij mijn spanning. Dus keerde hij mij al snel zijn rug toe en door de heftige deining is hij in slaap gevallen, fijn voor hem! Meerderen keren heb ik aan een bemanningslid gevraagd of hij de zee ook zo heftig vond, maar nee hij vond het vrij kalm en vertelde mij dat de terugweg van de Gili's naar Bali altijd veel heftiger is. O mijn..... Nee toch?!!
Na 40 minuten kwamen we aan op Gili air. We hadden het allemaal overleefd. We stapten in een paard met wagen (tje), belast met 2 volle koffers, 3 stuks handbagage ( ja inmiddels 3 want de natte kleding worden samen met de emmertjes en schepjes los vervoerd), een kinderwagen, 2 volwassenen, 2 kindjes en een rugdrager, arm paard... Het zal een komisch gezicht geweest zijn. We gingen op zoek naar een slaapplaats, want we hadden niets reserveerd. Na een stuk of vijf kamers te hebben gezien, kozen we voor Sandy's Bungalows, gelegen aan het strand op het noord-oosten van het eiland. Achteraf misschien niet de beste keus? Jeetje wat is het hier anders dan op Bali. De mensen zijn onvriendelijker dan op Bali, ze lachen niet en zijn ook lang niet zo schoon als op Bali, dat is even omschakelen. Het wemelt van de vliegen en ik kan alleen maar denken aan het feit dat ik ook nog terug moet met die boot. Dus nee, de eerste uren op Gili Air vond ik geen bal aan! En dat terwijl iedereen om me heen er zo lyrisch enthousiast over is.
Maar goed, nadat de kindjes op bed lagen en wij met babyfoon ons geïnstalleerd hadden op een bedje uitkijkend over zee met een cocktail in de hand, wordt het gevoel langzaam beter.
Echt enthousiast worden we pas de volgende dag, als we aan het strand liggen, de kindjes lekker in zee spelen en Walter en ik afwisselend kunnen snorkelen. Het uitzicht is prachtig, de omstandigheden ideaal, de onderwaterwereld super, dus het wel bekende paradijsgevoel is aangekomen. Walter is vandaag jarig, 38 jaar oud! En dat op Gili Air! Happy birtday! Maar op slingers na en wat lekkere cocktails is het alles behalve een uitbundige verjaardag haha. We trakteren onszelf op een luxe, over heerlijke maaltijd bij restaurant Sunrise. Sashimi, biefstuk, en tonijntartaar worden ons voor geserveerd. Daarnaast een overheerlijk glas Chardoney, wat een verwennerij! Ondertussen werden Stan en Jade vermaakt door de eigenaresse en genoten van hun frietjes. Zo lekker hadden we in al die tijd nog niet gegeten. We betaalden dat ook wel drie keer zoveel als dat we normaal doen, maar ach. Het werd vrij laat en Stan vond dat het wel tijd was om te gaan slapen, kroop op een stoel en deed zijn ogen dicht, tja ze worden steeds makkelijker door al dat gereis. Jade daarentegen was nog klaar wakker en danste in het rond op de muziek. De terugweg naar het hotel moest te voet met de kindjes op ons rug, want nee de paardjes liepen om dit tijdstip niet meer. Zo kwamen we na een heerlijke avond drijfnat van het zweet weer aan in ons hotel. We genoten toch wel hier op Gili Air, dus besloten we om een dagje langer te blijven.
De volgende dag vulden we weer met relaxen op het strand, beetje zwemmen, beetje snorkelen (schildpad gespot) en beetje eten.
Daarna wilden we toch graag weer terug naar Bali, daar waar de mensen zoveel liever zijn. Bloednerveus die boot weer op gestapt, maar in tegenstelling tot wat ik verwachtte, was dit een heel relaxte en rustige bootrit. Geen golven, geen klappen die de boot op het water maakte, nee gewoon rustig terug naar de overkant. Zo kon het dus ook, wat een opluchting, alleen zonde dat ik me er twee dagen zo druk om had gemaakt.
In de middag arriveerde we met de auto vanuit Amed in Padangbai, een rustig backpackersdorpje, en tevens havenstadje om uit te varen naar de overige eilanden in Indonesië, gelegen aan de oost-kust. Er heerst hier een kalme sfeer en er is verder weinig. Lekker weer even relaxen dus.
We kozen een goed hotel met een heerlijke zwembad, even geen zout water voor de kindjes. Daar genoten ze enorm van. Springen, duiken en heel hard zwemmen. Ook Jade kan al goed uit de voeten in het water en komt rustig van de een naar de andere kant en springt zelf het zwembad in.
De volgende dag op naar het bekende Blue Lagoon Beach, een bekend mooi strand hier vlakbij. Aangekomen was het wel mooi, maar niet erg kindvriendelijk. Flinke golven, hevige stroming en weinig zand. Voor korte duur even de kindjes mee de zee ingenomen, de onderwaterwereld bekeken en toen maar weer ingepakt, op naar ons kindvriendelijke zwembadhotel.
Morgen zetten we onze reis weer voort. Op naar de laatste bestemming van onze reis.
-
05 November 2013 - 00:32
Lous:
Geniet nog even fijn! Dikke kus van ons 5! -
05 November 2013 - 06:32
Ingrid En André:
Dus het was voor jou Nien weer een heel avontuur. Gelukkig maakte de tijd op Gili veel goed. En wat heerlijk dat Jade zo op het strand gaat liggen slapen. Ik hoop dat er nog een update komt voordat jullie weer vertrekken. Nog heel veel plezier de komende dagen!
Dikke kus van mama en André! -
05 November 2013 - 08:15
Andres:
Hi Nienke, Walter,
Wat leuk om te lezen allemaal (zeker als je er net zelf geweest bent) Over de boot naar Gili eiland, een aantal van mijn vrienden waren ook zee-ziek hoor Nienke ;-) Wij waren er maar 10 dagen, maar het lijkt me echt heerlijk met Sab en de boys voor zo'n lange tijd, het is daar zo mooi en die Balinezen zijn zo vriendelijk en lief. Hoe vonden jullie de speakers op Gili island elke ochtend om 5 uur ;-) heerlijk die koran versen in the morning. Hebben jullie nog schildpadden gezien?
Have a great time, laatste weekje, enjoy every minute
Kus, Andres -
05 November 2013 - 08:23
Katja:
Wat heerlijk daar! Geniet nog maar met volle teugen( hier is het echt herfst...) -
05 November 2013 - 11:25
Karin:
Hoi globetrotters,
Zo dat zijn nog eens avonturen heel leuk om te lezen dat Stan en Jade dit al mee kunnen maken op z,'n leeftijd super.
Geniet ervan het is zo weer om.
Groetjes x
-
05 November 2013 - 19:09
Wilma Van Doorn:
Hoi luitjes, wow genieten zeg! Mooie foto's. Nog veel plezier. Wilma -
05 November 2013 - 20:24
Eric:
Zijn die islamas op de gilis om die reden minder aardig dan de buddas op bali(s)?En felis voor wally. -
07 November 2013 - 19:09
Gera En Kees:
Hoi Nienke en Walter,
Wij genieten van jullie reis verhalen.
Wat maken jullie veel mee en met de kids gaat het ook goed zo te zien.
Nog veel plezier.
Groeten x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
