Monkeyforest en downhill

Na 5 nachten relaxen in Sanur is het dan echt tijd om te ' verhuizen' naar een nieuw Bali-huis. We gaan naar Ubud. Met enige pijn in ons hart laten we onze Australische nieuwe vrienden achter, een ouder stel, waar we het twee avonden ontzettend gezellig mee hebben gehad.
De chauffeur die ons de dag ervoor het zuiden van Bali heeft laten zien brengt ons ook naar Ubud. We willen er uit halen wat er in zit, dus vragen hem om onderweg een aantal stops te maken. Zo bezoeken we een batik-fabriekJE en een plek waar ze de koffie Kopi Luwak maken. Kopi Luwak? Ja Kopi Luwak, (de film de Bucketlist gezien?), de allerduurste koffie van de wereld. Deze koffie wordt gemaakt van de uitwerpselen van een Loewak, een marterachtig dier ( lijkt op een combinatie van een kat en een Vos). Deze dieren zijn verzot op het eten van koffiebonen, althans op wat om de koffiebonen heen zit. De koffiebonen zelf worden niet verteerd en zitten dus in zijn geheel in de poep van zo'n beest. Dit wordt er zorgvuldig uitgehaald, gemalen en vervolgens heb je geweldige koffie. Wij hebben het mogen proeven en het is inderdaad heel erg lekker.

Omdat we nog niets hebben gereserveerd in Ubud, laten we ons adviseren door onze chauffeur. Hij brengt ons naar het hotel Ubud Terace. Ondanks dat de chauffeur overtuigd is van het feit dat dit een goed hotel is, wil ik dit toch eerst met eigen ogen inspecteren. De kamer is schoon, groot genoeg voor vier, niet duur en het hotel heeft een zwembad, dus in onze eisen voorzien. We besluiten niet verder te kijken maar de spullen uit te laden en ons te installeren. Blij dat we het gedaan hebben zijn we zeker als we korte tijd later meerdere malen stellen met koffers aan zien komen op zoek naar een kamer en hen hoor zeggen dat ze al bij meerdere hotels zijn geweest, maar deze allen vol zaten.
We plonzen het zwembad in, vermaken ons met elkaar en zoeken rond etenstijd een restaurantje op waar we de kindjes heerlijke mie goreng voor zetten. Ze zijn moe van de dag van vandaag, dus liggen om half acht volledig uitgeteld in hun bedje.
We besluiten de dag erna de kindjes en ons zelf wat rust te gunnen, dus lopen we enkel 's ochtends naar het monkeyforest, wat hier eind van de straat zit. Een soort klein oerwoud wat is bezaaid met Makaken. Stan vond het een groot avontuur, hij vergeleek zichzelf met Diego, want die was ook in een oerwoud met lianen en die hingen hier ook.
Ook hier werden onze kindjes weer belaagd, niet door de apen, maar door de velen Chinezen die hier ook vakantie vieren op Bali. Dit hadden we al een aantal keer eerder mee gemaakt. Zo gauw Chinezen de kindjes zien, rennen ze op hen af. Soms met wel 20 tegelijk! Ze willen allemaal met hen op de foto. De eerste keer stonden we erg vreemd te kijken en nadat dit nog dertig keer was gebeurd begonnen we het bijna een beetje vervelend te vinden. Ze tillen de kinderen op, zitten aan ze en staan met z'n allen tegelijk met hun fotocamera te klikken. Ze vinden Stan op een mini Justin Bieber lijken haha. En Jade vinden ze een wonder, zo een grote, dikke baby.
Die avond vertelde iemand van het hotel dat we de dag erna onze kamer uit zouden moeten, nou nee hoor zeiden wij, we blijven vanaf morgen nog twee nachten. Nou niet dus, dat kon niet. Misschien zouden we een andere kamer krijgen, zo niet dan moesten we gewoon ophoepelen. En dat laatste gebeurde. Tja Ubud is leuk, maar ze zijn wel erg verwend met toeristen. Zo zie je hier ook meer witte mensen dan Indonesiërs. Maar goed op zoek dus naar een nieuw onderkomen en wel meteen! Gelukkig vonden we snel iets verderop in de straat, een kamer. Weliswaar zonder airco en zonder ramen, maar de mensen waren een stuk vriendelijker.
Voor vandaag hadden we weer een tour, deze keer gingen we voor de actie! Mountainbiken! Jaja met de kindjes. We werden om half acht al opgehaald om eerst te gaan ontbijten op een plek waar we prachtig uitzicht hadden op de vulkaan. Vervolgens werden we naar de fietsen gebracht. Voor Aziatische begrippen prima fietsen, met een kinderzitje achterop. Iedereen geïnstalleerd, helmen op (niet tegen het vallen, maar tegen vallende kokosnoten, ja dat kan natuurlijk ook) en gaan! Je moet weten dat deze omgeving heel erg bergachtig is, dus hadden wij de route ' downhill', heerlijk naar beneden suizen met een beetje wind langs de okseltjes. Jade viel al snel in slaap en Stan vond vooral dat we heel erg hard gingen en dat gingen we ook wel een beetje. Tussendoor stopten we bij een huis waar een Balinese familie woont, daar mochten we even binnen kijken. Behoorlijk primitief.
We fietsten weer door tot we bij de rijstterrassen aankwamen. Daar stapten we af voor een wandelingetje over de rijstvelden. Wat is dat mooi, die kleuren, fantastisch! Daar sta je dan, midden op Bali aan je drie-jarige zoon uit te leggen dat de rijst die gisteravond op zijn bord lag hier, waar wij nu staan vandaan komt. Toen we de gids vroegen of hier ook slangen zaten zei hij: " ja, maar vrij onschuldigen hoor, er is er slechts 1 die gevaarlijk is en dat is de groene mamba, als je daar door gebeten wordt heb je slechts 10 minuten de tijd om afscheid te nemen van de mensen om je heen, want een ziekenhuis is 2 uur rijden dus dat haal je niet". Wat een heerlijk idee! Gelukkig hadden we sokken met schoenen aan...stampvoetend (want zo jaag je ze weg) hebben we de rijstterrassen weer verlaten. Na nog een uurtje fietsen haalden we de finish. Wat een geslaagde tour!!
Morgen gaan we door naar Munduk, in de bergen. We blijven daar 2 nachtjes en gaan daar een dag wandelen.
Wij vervelen ons geen moment hier en hebben het heerlijk naar onze zin!